Wiedza o Hiphop #2 – DJ, breakdance, graffiti

W tym wpisie omówimy sobie kolejne 3 filary Hiphopu, jakimi będą: DJing, breakdance (inaczej zwany b-boyingiem) oraz graffiti. Kim jest DJ? Czym się cechuje i z czego korzysta? Jakie są podstawowe ruchy w break’u? Kto wiedzie prym na polskim podwórku graffiti?

Z tego artykułu dowiesz się m.in.:

• Kim właściwie jest DJ
• Skąd wzięła się nazwa b-boy
• Co to jest „toprock”
• Jaka jest historia graffiti
• Co oznacza „tagowanie”

DJ – kto to?

DJ to z angielskiego disc jockey – są to osoby zajmujące się dobieraniem, odtwarzaniem i miksowaniem muzyki na żywo. DJ’e łączą ze sobą różne utwory muzyczne, dodają różne efekty dźwiękowe lub przejścia między utworami, tak, by zachwycić widownię. Pojęcie Disc Jockey po raz pierwszy zostało użyte w roku 1935 przez Waltera Winchella, opisującego pierwszego radiowca – Martina Blocka.

Artyści często wspomagani są przez MC’s, utrzymujących kontakt z publicznością i zachęcających do wspólnej zabawy, śpiewania, aktywności czy proponowania nowych utworów. Na scenie czasami pojawiają się również wokaliści lub inni muzycy, używający instrumentów takich jak saksofon czy syntezator. DJ musi posiadać kilka ważnych cech jak i umiejętności by zachwycić sobą publikę.

Cechy dobrego DJ-a

Są to między innymi:

• obszerna wiedza o świecie muzycznym – które utwory cieszą się aktualnie największym zainteresowaniem
• wyczucie rytmu – bez tego żadna składanka nie będzie brzmieć
• umiejętność dopasowania do siebie tempa utworów
• odpowiednia reakcja na potrzeby publiczności – obserwacja reakcji i zachowań swoich słuchaczy ma duży wpływ na wybór muzyki i kolejnych składanek

Sprzęt DJ-a

Sprzęt w świecie muzyki odgrywa równie ważną rolę. W podstawowym wyposażeniu DJ-a powinny znaleźć się rzeczy takie jak:

• Mikser (inaczej stół mikserski) – podstawowe narzędzie wykonawcy, koryguje się nim barwę dźwięku, miesza sygnały, wzmacnia i wyrównuje nadawane sygnały
• Słuchawki – koniecznie izolujące dźwięk! W klubie czy studiu, w trakcie wydarzenia DJ potrzebuje odpowiednio przygotować lub poprawić utwór. Powinny również mieć możliwość regulacji z której strony będzie napływał do nas dźwięk – często zdarza się, że wykonawca używa tylko jednej słuchawki.
• Nośniki pamięci – najczęściej używa się płyt winylowych. W opinii wielu osób dźwięk z ich wykorzystaniem jest lepszy i płynniejszy. Jest również wygodniejsza, ponieważ można przestawić igłę błyskawicznie w pożądane miejsce. Używa się również płyt CD czy dysków z pamięcią przenośną.

Aktualnie DJ-e obsługują większość imprez – począwszy od wesel, przez imprezy osiemnastkowe, eventy firmowe aż do klubów. Zarobki nie są stałe – zależą od ilości imprez i występów organizowanych miesięcznie, rozpoznawalności i frekwencji ludzi. Największym zainteresowaniem cieszą się Dj-e weselni, których zadaniem jest rozkręcenie całej imprezy i miksowanie skocznych kawałków tak, by każdy znalazł coś dla siebie i świetnie się bawił. Aby zostać DJ-em wcale nie trzeba wykształcenia ani odpowiedniego wieku – może nim zostać każdy.

Co to breakdance?

To nic innego jak inne określenie na b-boying. Jest to rodzaj unikatowego tańca z dużą ilością elementów wymagających dużej siły i sprawności fizycznych, oraz kroków wykonywanych rękami i nogami, bądź całym ciałem, na ziemi. Osobę tańczącą breakdance określa się skrótowo b-boy albo b-girl.

Po raz pierwszy określenie b-boy zostało użyte przez DJ Kool Herca, na jednym z block parties.
Podobnie jak rap, breakdance narodził się w Bronksie w latach 70. Jest to jeden z czterech nieodłącznych elementów kultury hip-hop: rapu, DJki oraz graffiti.

Czerpie on swój początek z tak zwanych “uprock battles” uprawianych przez bronksowe gangi. Polegały na pokazywaniu różnych gestów i póz skierowanych do drugiej osoby. Za jedne z pierwszych grup uznaje się Rock Steady Crew oraz New York City Breakers. Bitwa dwóch ekip została upamiętniona w filmie “Beat Street” z 1984; film równocześnie przyniósł sławę b-boyingowi w Europie.

W Polsce za pierwszą półprofesjonalną grupę breakdance uznaje się grupę Be-Bop ze Szczecina oraz Gnieźnieńską grupę Flash Boys. Zostały założone dwa lata po wielkim sukcesie wspomnianego wcześniej filmu “Beat Street” – w 1986 roku.

Ruchy w breakdance

Ruch w breakdance dzieli się na pięć elementów: toprock, drop, power moves, freeze oraz footwork.

• Toprock – to dynamiczne kroki taneczne połączone z gestykulacją. Jest to wstęp do wejścia na parkiet; wymaga dobrego poczucia rytmu i dynamicznych ruchów. Cenna jest również umiejętność improwizacji.
• Drop – to przejścia z toprocka do pozostałych elementów, są to ważne kroki by zachować ciągłość w tańcu.
• Power moves – są to figury rotacyjne. Zaliczają się do najtrudniejszej części breakingu, wymagają one dużej sprawności fizycznej, gibkości, dobrej kondycji i świetnego poczucia ciała w przestrzeni. Przede wszystkim wymagają one jednak dużo dłuższego i dokładniejszego treningu niż pozostałe elementy.
• Freeze – polega na “zastygnięciu” ciałem w konkretnej pozycji na kilka sekund. Wymaga sporo siły gdy zastygamy w bardziej akrobatycznej pozycji.
• Footwork – są to kroki taneczne najczęściej wykonywane z pozycji przysiadu. Aby dobrze wykonywać gesty, należy opanować płynność ruchów, by nie wyglądało to jak pokraczne wymachiwanie nogami. By ruch wywołał wrażenie, należy wykonać go płynnie i bardzo dynamicznie.

Rywalizacja w b-boying’u

Praktycznie każda forma zabawy i sportu niesie za sobą rywalizację. B-boying również posiada swoją specyficzną formę rywalizacji w tańcu. Wyróżnia się tym, że za sędziów i krytyków służy publiczność.
W b-boyingu wyróżniamy trzy rodzaje rywalizacji:

Bitwa

Naprzeciw siebie znajdują się dwie grupy bądź dwójka tancerzy i wzajemnie próbują się “pokonać” i wywyższyć gestami. Największą uwagę należy zwracać na technikę wykonania ruchów i wyczucie rytmu.
W trakcie walki można zaobserwować interakcję między przeciwnikami, polegającą na wykonywaniu obraźliwych lub prześmiewczych gestów skierowanych do drugiej osoby. Najważniejszą zasadą bitwy jest brak jakiejkolwiek fizycznej interakcji z przeciwnikiem. By wygrać, należy zaprezentować się odpowiednio technicznie jak i zdobyć sympatię publiki która cały czas bacznie ocenia biorących udział.

Kółeczko

Nie jest w zupełności formą bitwy, bliżej jej do zabawy. Polega na tanecznym wyrzuceniu z siebie emocji, zaprezentowaniu się innym którzy ze skupieniem obserwują uczestnika. W trakcie trwania kółeczka, uczestnik ma prawo wybrać sobie przeciwnika i dać mu gestami do zrozumienia, że domaga się z nim bitwy.

Kontest

Są to bitwy ograniczone tylko do jednego elementu, płci lub grupy wiekowej tancerzy. Mogą ograniczać się tylko do dziewcząt (b-girl contest), chłopców, osób poniżej lub powyżej 18 roku życia, bądź narzucać tylko jeden element b-boyingu (np. footwork contest, powermove contest).

Graffiti

Graffiti dzieli się na malowanie odręczne – więc za pomocą samych farb, bez szablonów, oraz na szablonowanie – przykładanie szablonów i przykrywanie wolnego miejsca farbą.

Ten drugi rodzaj graffiti zwykle używany jest w celach manifestacji politycznej, zdecydowanie rzadziej w celach komercyjnych. Nie zawsze jednak napisy odnosiły się tylko do polityki – czasami wyrażano swoje uwielbienie wobec sportowców lub innych osób. Szybkość tworzenia graffiti z szablonów sprawia, że jest to domena bliska nielegalnym artystom. Graffiti uliczne wykonywane jest jednak najczęściej za pomocą farb w sprayu. Do tagowania zaś używa się markerów.

Tagowanie

Inaczej style-writing to nic innego jak podpisywanie się na ścianach, murach czy koszach. Najczęściej używa się do tego pseudonimu, by pozostać anonimowym lecz mimo wszystko zdobyć pewną popularność. Przy tagowaniu najczęściej posługuje się własnym autorskim fontem, co czasami utrudnia bądź uniemożliwia odczytanie tagu.

Pierwsze graffiti

Co ciekawe historia graffiti i tagowania według niektórych źródeł mówi, że zwyczaj pisania po murach w celu przekazania określonych treści, miał swoje początki w czasach starożytnych. Informuje się, że po bitwie pod Cheroneją na budynkach Aten pojawiały się liczne napisy ośmieszające Filipa II. W Rzymie za to, pojawiały się napisy ośmieszające m.in. cezara Nerona.

Graffiti w Polsce

Warto wspomnieć również o JWP, jako ikonie hip-hopu w Polsce i częstej obecności ich graffiti na warszawskich murach. JWP – skrót od Jaśnie Wielmożnych Panów, to polska ekipa hip-hopowa, sklejona w 1996 w Warszawie. Przeglądając Internet, możemy natknąć się na wywiady z Ero – członkiem kolektywu – opowiadającym właśnie o tworzeniu graffiti na murach.

Jesteś DJem? Tańczysz break’a? A może malujesz na ścianach? Podziel się swoim portfolio w komentarzu!

W kolejnym wpisie opowiemy sobie o Nike Tech Fleece.

Zapraszam do odwiedzenia sklepu Highwave.